İlk gün hiç emzirmemiştim gece 2:30 da uyandı mutfağa mama diyerek koştu hiç meme demedi ama bir şey istiyor ne istediğini bilmiyor gibiydi. Zaten gündüz erken bırakmışsın, bant yapıştırmışsın travma olur vb. gibi yorumlar aldım. Bunu söyleyipte eğer okuyan varsa yanlış anlamasın beni üzmek için söylemediklerini biliyorum sadece ben o günlerde inanılmaz hashastım ve çok çok üzüldüm. Çocuk gelse meme dese hemen vereceğim o derece. Zaten karşımda oynarken yeterince vicdanımla hesaplaşıyordum bir de bu tarz söylemler tuzu biberi oldu. 18 ay emzirmişim az mı? Tabiki bu kadar süre emziren 2 yaşına kadar da emzirmek ister değil mi? Hiç emmeyen bebekleri veya emziremeyen anneleri düşündükçe her defasında şükrediyorum şanslı olduğum için. Hiç istemediğim bir şeydi bant yapıştır uf oldu de ama başka şeyler sürüp tadını değiştirmektense bant daha masum geldi. Zaten elimi kolumu sürekli kesmemden bant ve uf olayına alışkındı.
Her anne çocuğu için en iyisini ister ama her annenin doğruları aynı değildir. Benim uykusuzluk nedeniyle migren ataklarım başımı kaldırıp çocuğa bakacak halimin olmaması yeri gelince bu yüzden ona asabi davranmam da onun için bir travma sebebi benim bir tercih yapmam gerekiyordu ve bu tercih hiçte kolay olmadı. Yoksa yemek yememesi veya benim artık sıkılmam falan değildi 1 yaşından sonra bende bağlandım emzirmeye ve bu 1 günlük kesme maceramızda o gayet iyiyken ben mutsuzdum. Bu şekilde hisseden anne için bırakmak çok kolay olmasa gerek değil mi? Gerçi bu tarz şeyler duyacağımı biliyordum ve hazırlıklıydım buna rağmen etkilendim. Okuyanlara ricam emzirmeyi bırakmak üzere olan bir anneye daha duyarlı yaklaşın kendiniz ile onu kesinlikle kıyaslamayın onun o anki psikolojisini anlamaya çalışın. Hepimiz bu yollardan geçiyoruz zamanında bize yapılmasını istemediğimiz şeyleri başkasına niye yapalım. Bir anne tekrar tekrar ayrı ayrı kişilere cevap verme gereği neden duysun. Aa öyle mi hakkınızda hayırlısı olsun demek bu kadar zor olmamalı kimsenin ne yaşadığını bilemeyiz öyle değil mi? Ön yargıdan önce bence empati :)
Tekrar geceye dönecek olursak bir iki kez uyandı su verdim baya su içti onu uyutmak için yanına uzandım ve bende sızmışım sabah müzik okuluna gitmek için alarmı kurmuştum onun sesine uyandım Yiğit üzerimde bulmuş açmış emiyor. Ben hareket edince o da uyandı ve bana gülerek sevinçle uff uff gitti dedi. Ne yapacağımı şaşırdım aklıma ilk gelen eyvah ben tutarsız oldum daha çok psikolojisi bozuldu zaten dün travma dediler onu bunu dediler diye kendimi yedim bitirdim. Emzirme uzmanı Esra Ertuğrul'a sorduğumda ise o tarz geri dönüşler olabilir normaldir bir şey olmaz dedi ve içime su serpti.
O bir gün meme emmemesinin avantajı olmadı değil. Artık gündüzleri yemek yiyor sürekli peşimde mama mama diye geziyor. Hiç yemediği şeyleri yedi. Artık acıktığının ve memenin onu doyurmadığının farkında. Şuan emzirmem onda bağımlılık derecesinde. Mutsuzken ağladıktan hemen sonra ve uykusu gelince istiyor. Veya yemek yedikten hemen sonra su niyetine istiyor suyu uzatınca onu içiyor memeyi unutuyor.Zaten benim istediğim yemek yesin yine ben 2 yaşına kadar emziririm diye düşünüyordum.Şimdiki durum hem yiyor hem emiyor benim istediğimde zaten buydu :) Şuan halinden memnun ve mutlu o mutluysa ben mutlu :) Yinede memeye bağımlı ve azaltarak bırakmak nasıl olacak inanın bilmiyorum :)
Benim oğlumda 1,5 yaşında zaten instagramdan takipleşiyoruz biliyosundur bende hala emziriyorum evet çok şükür doğduğu günden beri emiyor extra hiç bir şey yeyip içmedim ama hep sütüm oldu tamam ama 1,5 yıldır her gece en az 3-4 kere emmeye kalkıyor benimde sürekli migrenim tutuyor uyusuzluk beni çok zayıflattı bu sefer oğluma sinirlenmeye uyumadığı için kızmaya başladım bu süreç eminim memeyi bırakmaktan daha üzücü çünkü vicdan azabı çekiyorum ona kızdığım için kendime doğru bir yol ve zaman bulduğumda bende memeyi bıraktırcam tracy hogg un kitaplarından faydalanmayı düşünüyorum allah yardımcımız olsun çok zor bir dönem umarım hep onlar hemde biz en az zararla atlatırız.
YanıtlaSil