Doğum Hikayem

   Sezeryan tarihini 7 mayıs 2012 tarihine almışken bizim bebe aceleci davranır ve 4.5.2012 tarihinde gelmeye karar verir. Doğumda inatla ağlayıp zırlayacak kimsem olmasın dedikçe annem evde koca işteyken sancılar tutar ben mavi beze yapma peşinde mutfakta yumurta çırpmaktayım :) Baby shower, mevlüt ve hastane şeker kurabiye,sabunları ve süslerini ben yaptığım için bakalım doğuma giderken elinde ne olacak diye dalga geçiyordu eşim :) Sonuç beze oldu :)

  Doktorum Aylin hanım İlknur çok rahat hamilesin beni hiç aramadın aradığın gün doğuracağın gün olucak sanırım dedi ve de öyle oldu :) Saat 11 hafif olan sancılardan sonra saat 16 civarı doktorum hastanede buluşalım dedi.  Ben evden çıkmadan duşumu alır gayet sakın şekilde yarım saat içinde hastanede olurum.  Doğum fotoğrafçımız Çiseren Korkut Koç'u aradım en hızlı şekilde doğuma yetişti hemde cuma ve köprü trafiğinde :) Klinikte olan koca kişisine son dk ya kadar gel dememiş olmamda enteresan oldu sanki doğuma giden ben değilmişim gibi hissettim. Moral gayet iyi nst ye bağlandım damar yolu açıldı arada gelen sancılar ben hala sırıtmaya çalışıyorum. Doğum epidural sezeryan olacağı için sevgilide girdi gerçi kendisi kan görmeye alışkın diş hekimi olduğu için girememe ihtimali yoktu :)

   Babamız gelince başlayacaklarını sandım niyeyse :) doktorumuz Aylin hanım babamız nerde çabuk gelsin bebeğine bir tabaka kaldı İlknur dediğinde heyecandan ağlamaya başladım birazdan mucizem son aylarda kaburgamı deşen o minnak kucağımızda olacaktı. Ben Yiğit'in ilk çığlığına kadar hiç birşey anlamadım. Ne zaman alıp hemen muayene etmeye başladılar o zaman inandım. Yanıma geldiği gibi gibi sustu bizim sıpa hemen alıp babayla yukarı çıktılar. Ben aşağıda 40 dk nın sabırsızlıkla geçmesini bekledim. 9 ay geçmiş o 40 dk. geçmiyordu. Bebeği aldıktan sonra bayıltmalarını istemedim asıl amaç sezeryan olucaksa bebeğimi en azından ayık kafayla görmekti herşeyi net hatırlıyorum neşem yerindeydi diğer posttaki fotoğraflardan da anlaşılacağı gibi.

 Sıra beni yukarı almaya geldiğinde herkes koridordaydı vali gibi selamladım herkesi orayı çok iyi hatırlıyorum :) Odaya alındığım gibi zaten  işte o an benim cücü karşımda hemşiresinin kucağındaydı kaptığım gibi evirip çevirmeye başlamışım her yerine baktım ellerini açtım beresini çıkardım sıcacıktı miniğim. Kucağıma alış şeklinden dolayı hemşireler baya bir konuşmuşlar beni odaya giren hemşire bebeyi rahat tutan anne siz misiniz diye soruyorlardı :) Odaya o kadar çabuk getireceklerini tahmin etmemiştim beni yatağa aldıkları gibi getiriverdiler. Bizimki aranıyordu zaten hemşire emzireceksin odayı biraz boşaltalım dedi eyvah dedim ya süt gelmezse bu çocuk aç aç ağlarsa ama öyle olmadı Yiğit emmeye başladığı gibi sütüm geldi. Çok şükür süt konusunda tek çektiğim sıkıntı fazla olmasıydı sağdım daha da arttı sağmadım rahatsız etti. Emzirme ve süt konusu için ayrı bir yazı yazmayı düşünüyorum. Gelelim o geceye  uyku tutmadı zaten cücüde rahat bırakmadı sürekli uykusunda ağlıyordu annem kucağıma verdiği gibi susuyordu. O gece koynumda uyudu :) Hiç gözümü kırpmadım ertesi gece saat 02:00 civarıydı emzirdim hemşire biraz ben alayım siz uyuyun dedi. Çünkü beşiğinde uyumak istemiyordu yanımda yastığın üzerinde uyuyunca da ben ezermiyim alışamadım varlığına diye tedirginlikten uyuyamıyordum.

Doğum akşam olunca Çiseren o gece doğum anı ve bebekle ilk karşılaşmayı çekti ertesi gün devam edicektik aile çekimlerine hava karardığı için. Ani doğum olunca odayı süslemek için bolca vakit kaldı. Biraz yok yok baya bir kontrolcüyüm o gece bütün süs,kavanoz,şeker,kurabiye ne varsa eşim ve arkadaşım inci eve gidip alıp getirdiler işimi sabaha bırakamazdım etrafımdaki kimse pon pon açmadığı için Yiğit uyuyunca o gece ponpon açtım hatta hemşireleri bankosu hemen odamın yanındaydı hışırtıya gelicekler daha doğum yapalı 2-3 saat oldu bu kadın ne yapıyor diye beni deli zannetmelerinden korktum :) Ertesi gün o hastanede çalışan arkadaşlarımın yardımıyla oda da süslendi kalkıp süsleyecek kadar iyiydim ama izin vermediler :)

 Kesik ve dikiş acısına gelince ne o an ne de sonrasında hiç duymadım desem inanır mısınız? Odaya çıktığım gibi bacaklarımı hissetmeye hareket ettirmeye başladım bebeği biraz emzirdikten sonra yanıma gelen hemşireye sürekli anestezinin etkisi geçiyor kesik acısını yavaş yavaş mı yoksa zınk diye mi hissedicem diye soruyordum o gece hissetmedim ertesi gün aynı şekilde eve geldik yine bir şe yol sadece dikişlerin düğüm yerlerinde en çok solda hafif bir karıncalanma dışında bir şey yoktu diğer doğum hikayelerini dinlediğimde ameliyat ekibinin önemini bir kez daha anladım. Çünkü benim ağrı eşiğim düşük çok yüksek değil. Bir şeyler kesin hissederim muhakkak ağrım olur diye düşünüyordum.

Bazı annelerin doğum hikayelerini okurken ağlıyorum o kadar duygusal yazıyorlar ki benim doğum maceram böyle olmadı Yiğit'i karnımdan almadan hemen önce ve ameliyathanede yanıma getirdiklerinde ağladım sadece. Ben yokken annemler falan azıcık şey etmiş giderken ağlamaması konusunda uyarmıştım bebeği gör ağla ama beni bu şekilde yollama diyordum :) Odaya çıktığımda o anın şoku olsa gerek sürekli sırıtıyordum. Zaten olay hemen gerçekleşti ameliyathane ortamından veya epiduralin yapılmasından korkmama fırsat bile kalmadan aldım Yiğit'i kucağıma.